Οι μοιραίοι....
Τι σου είναι οι συνειρμοί.... Πράμα πολύ περίεργο. Άκουσα απόψε ότι υποψήφιοι για το Νόμπελ Ειρήνης είναι ο Ομπάμα και ο Σαρκοζί. Τι λέτε ρε παιδιά τι λέτε ωρέ παλικάρια;
Αθέλητα πήγα πίσω στις εποχές που ο Σεφέρης ήταν κολητός με τον Βάρναλη και θυμήθηκα:
Μέσ' στην υπόγεια την ταβέρνα,
μέσ' σε καπνούς και σε βρισιές,
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα),
όλη η παρέα πίναμε εψές,
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ο ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγίς
ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής !
Όσο κι' ο νους αν τυραννιέται
άσπρην ημέρα δε θυμιέται!
(Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος του άσωτου ουρανού
ω! της αυγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!)
Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό
του άλλου κοντόμερη η γυναίκα
στο σπίτι λειώνει από χτικιό
στο Παλαμήδι ο γυιός του Μάζη
κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.
- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
- Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
«Ποιος φταίει; ποιος φταίει;» κανένα στόμα
δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα.
Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί
σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα,
όπου μας έβρει, μας πατεί:
δειλοί, μοιραίοι κι' άβουλοι αντάμα
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα !
Πως να πιστέψουν οι άπιστοι...
«Πώς να πιστέψουν οι άπιστοι, τι θάματα μπορεί να γεννήσει η πίστη; Ξεχνούν πως η ψυχή του ανθρώπου γίνεται παντοδύναμη, όταν συνεπαρθεί από μια μεγάλη ιδέα. Τρομάζεις όταν, ύστερα από πικρές δοκιμασίες καταλαβαίνεις πως μέσα μας υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου· τρομάζεις… γιατί δεν μπορείς πια να βρεις δικαιολογίες για τις ασήμαντες ή άνανδρες πράξεις σου, ρίχνοντας τα φταίξιμο στους άλλους. Ξέρεις πως εσύ, όχι η μοίρα, όχι η τύχη μήτε οι άνθρωποι γύρα σου, εσύ μονάχα έχεις ό,τι κι αν κάμεις ό,τι κι αν γίνεις ακέραιη την ευθύνη»
Ν. Καζαντζάκης
Καραβάνι
Πράματα ατελείωτα.
Και στην ξανασαιμιά της μέρας
τράβηξε κρυμμένο στη σκόνη,
στα ήσυχα νερά του ξεψυχισμένου ήλιου.
Η νύχτα αλάργα έσφιγγε με πόνο
τα πλατιά τα μέτωπα.
Οι φωνές μαραίνονταν
και τα παραμύθια σιωπούσαν
προσμένοντας βροχή μακρινή
να γυαλίσει λόγια απαλά
που όχι δίχως κόπο
τα αγκάλισε φευγάτος άνεμος.
Σιωπή.
Τ' αυτιά κοχύλες που σουρρίζουν θάλασσα
κι ο νους ντύνει ξωτικά
και στήνει λάμιες στις ρόδες απ' τ' αμάξια:
"Κι αν είν' τούτα τα ξωτικά
να μας πάρουν μακριά
ας είναι ευλογημένα.
Τούτος ο τόπος δέθηκε σφιχτά με το σκοτάδι"
Τιλιώσαν τσι γι Απόκριγιες ελιμσα γιαλέσα....
Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια
- «Μαμά τι είναι blog;»
- «Ένα μέρος στο κομπιούτερ που μπορείς να γράψεις ότι θέλεις, να βάλεις φωτογραφίες, βίντεο…»
- «Και μπορεί να το δει όποιος θέλει αυτό;»
- «Ναι. Όποιος έχει internet….»
- «Μαμά, θέλω να μου δείξεις. Να φτιάξω ένα blog δικό μου»
- «Γιατί κούκλα μου; Τι το θες εσύ το blog; Σαν τι θα ήθελες να γράψεις που να το δει πολύς κόσμος;»
- «Η μουσικού στο σχολείο, μας έχει σπάσει τα νεύρα. Όλο βλακείες κάνει…. Στον διευθυντή δεν μπορούμε να πάμε γιατί δεν θα μας πιστέψει. Στο blog θα γράψω αυτό που γίνεται..»
Κύριε πρόεδρε της ΕΣΗΕΑ «μετά λύπης μου» πρέπει να σας ενημερώσεω πως η μάχη σας ενάντια στα blogs είναι κομματάκι χαμένη από χέρι.
Πάρτε το απόφαση ότι το ράφι με το γλυκό είναι πια σε κοινή θέα. Σίγουρα όχι από τα βαθιά δημοκρατικά αισθήματα της κοινωνίας μας αλλά λόγω τεχνολογικής υπεροχής.
Εναλλακτικό και αλληλέγυο εμπόριο
Περισσότερα στο sporos.org
Δολοφονική επίθεση με χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών
Η χτεσινή φασιστική παρακρατική δολοφονική επίθεση εντάσσεται στη γενική προσπάθεια καθεστωτικής αντεπίθεσης μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη. Όλο το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε την όξυνση της κρατικής και παρακρατικής βίας καθώς και μια εκστρατεία μαύρης προπαγάνδας ενάντια στους χώρους αντίστασης («η άκρα Αριστερά είναι υπεύθυνη για τη βία»). Οι «άγνωστοι» που πέταξαν τη χειροβομβίδα δεν στρέφονται μόνο εναντίον μας, αλλά ενάντια συνολικά στο ανταγωνιστικό κίνημα, σε όσους και όσες εξεγέρθηκαν το Δεκέμβρη, σε όσες και όσους αρνούνται έμπρακτα τη δικτατορία των αγορών και τη «δημοκρατία» του ροπάλου.
Είναι μάλλον περιττό να πούμε ότι δεν πρόκειται να κάνουμε βήμα πίσω, είναι μάλλον περιττό να δηλώσουμε ότι το παρακράτος θα πάρει την απάντηση που του αξίζει
Αθήνα 25 Φεβρουαρίου 2009
Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα
Απειλές Κακλαμάνη εναντίον δημοτών
"Με μηνύσεις για «δυσφήμηση της πόλης των Αθηνών», εναντίον όσων επιτροπών κατοίκων «επιτίθενται» στην αρχή του δήμου χρησιμοποιώντας ψέματα - είτε εν γνώσει είτε εν αγνοία τους – απειλεί ο δήμαρχος της πρωτεύουσας, Νικήτας Κακλαμάνης.
Αυτό ανέφερε ο ίδιος κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του δημοτικού συμβουλίου. Την ίδια ώρα, η Κίνηση Κατοίκων του 6ου Δημοτικού Διαμερίσματος εξαπολύει σοβαρές κατηγορίες εναντίον του κ. Κακλαμάνη, αναφορικά με την νομιμότητα των ενεργειών του στο πάρκο Κύπρου και Πατησίων.
Ο δήμαρχος Αθηναίων δεν έχει δημοσιοποιήσει τις διαδικασίες ανάθεσης του πάρκινγκ στο συγκεκριμένο χώρο και σύμφωνα με τους κατοίκους καλείται να λογοδοτήσει στη Δικαιοσύνη για την κοπή δένδρων".
(πηγή tvxs).
Το μόνο που εγώ έχω να συμπληρώσω είναι η μουσική υπόκρουση:
"Τρέξτε φτάστε ρε παιδιά να θαυμάστε την κυρά
που στολίζεται και ράβει και τη γειτόνια ανάβει...
....Κι άμα βγει στο παραθύρι πως φοβάμαι μη με δείρει
και κλειστώ σε μοναστήρι και με φαν' οι καλογήροι....."
Εγώ... ο χρηματιζόμενος συκοφάντης και κονομιμένος blogger
Κοίτα φίλε μου να δεις τι είμαι και δεν το ήξερα….. Μωρέ μπράβο μου. Φτου σου κοπελάρα μου!
Είμαι λέει ανώνυμη, αλλά δεν φταίω εγώ….οι οδηγίες χρήσεως φταίνε.
«Ο καθένας έχει δικαίωμα στην ανωνυμία. Η Δύναμη των blogs είναι ακριβώς αυτή η ανωνυμία»
Ώπα λέω… αυτό μ' αρέσει. Σα να γράφω συνθήματα στους τοίχους ένα πράμα. Και καθότι νοικοκυρά γυναίκα με παιδί και υποχρεώσεις που να τρέχω τις νύχτες να μουτζουρώνω τοίχους.
Που να ξέρω η αφελής πως έτσι μετά χαράς μετατρέπομαι σε "όπλο επιχειρηματικών συμφερόντων"; Ευτυχώς που βρέθηκε αυτός ο καλός άνθρωπος (Ταρζάν νομίζω τονε λένε) να με ενημερώσει σχετικά. (παρεπιμπτόντως αν επικαλεστώ την μικρή μου θητεία στην μπλογκόσφαιρα τυχαίνω απαλλαγής - εδώ καλέ κοτζαμ υπουργός δικαιοσύνης επικαλείται το αυτό επιχείρημα εγώ δηλαδή γιατί)
Τι άλλο να πω… σαν ένα ταπεινό μέλος των μπλογκοβαρεμένων και αφού κατάφερα όλα αυτά τα τρομερά δεν μπορώ παρά σαν άνθρωπος να είμαι large. Να εξαντλώ όλη μου την κατανόηση στον πόνο εκείνων που έχασαν την αποκλειστικότητα στο ράφι που είναι το γλυκό (γιατί πλάκα πλάκα ξέρεις τι πίκρα είναι να πηγαίνεις να κλέψεις το γλυκό από το βάζο και να ανακαλύπτεις πως δεν είσαι μόνος σου;).
Μα τι σκατά συμβαίνει;
Όλα τα βρήκαμε τακτοποιημένα. Μας είπαν πως όλα είχαν μπει στη θέση τους, πως επιτέλους μετά από χρόνια η κοινωνία είχε θεμελιώσει τις ελευθερίες της κι εμείς για το μόνο για το οποίο θα έπρεπε να ενδιαφερόμαστε ήταν η ευημερία μας.
Και αυτό κάναμε. Και το κάναμε τόσο καλά που στην προσπάθειά μας αυτή ξεχάσαμε όλα τ’ άλλα.
Μεγάλωσα με την ψευδαίσθηση της κοινωνικής ελευθερίας. Μεγάλωσα με την καραμέλα της δημοκρατίας.
Και ξάφνου καταλαβαίνω ότι η δημοκρατία λειτουργεί και η ελευθερία υπάρχει όταν εγώ δεν απαιτώ τίποτα. Όταν είμαι ένα ωραιότατο σγουρομάλλικο προβατάκι που κυνηγά την περιβόητη ευημερία του.
Αν αποκτήσω άποψη, αν διεκδικήσω, αν δείξω ανησυχητικά σημάδια ότι το μυαλό μου αρχίζει να λειτουργεί πρέπει αυτομάτως να κουβαλώ μαζί μου ταυτότητα. Κι αν αυτό μου το ξύπνημα αξιολογηθεί ως ιδιαιτέρως ανησυχητικό μπαίνει στη ζωή μου η «προβοκάτσια». Συγχωρέστε με, ποτέ δεν ασχολήθηκα ιδιαιτέρως με τον όρο αυτόν. Σχεδόν δεν ξέρω τι σημαίνει…
Τώρα όμως που πραγματικά αναρωτήθηκα «ρε λες να μην είμαι πρόβατο;» μου την πέφτουν από παντού οι λύκοι. Και εγώ ρε γαμώτο δεν έχω μάθει να αντιστέκομαι. Δεν έχω μάθει να αντιστέκομαι στο χουχούλιασμα που προσφέρει το μαντρί. Κι ούτε έχω μάθει να ονειρεύομαι τη ζωή έξω από αυτό. Κι ούτε έχω ψιλιαστεί ότι οι λύκοι είναι μισθοφόροι αυτών που έθρεψαν τους φόβους μου.
Από καιρό τώρα ψυχανεμίζομαι ότι πρέπει να πάρω αυτά που έμαθα από την αρχή. Κι είμαι στην κόψη. Δεν έχω πίσω μου θεμέλια γι’ αυτό και το μυαλό μου παραπαίει Αυτό όμως μπορώ και το βολεύω. Με την ψυχή μου έχω το πρόβλημα που αρνείται να μπει στον τρόμο. Και με αυθάδεια εφηβική απλά δηλώνει πως υπάρχει.
Την Τετάρτη η δίκη του blogme
Η δίκη θα γίνει στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων στο Κτήριο 9, στο Πρώτο τριμελές πλημμελειοδικείο,αριθμός 12, στις 9 πμ.
Δείτε σχετικά την ιστορία του θέματος όπως την έχουμε παρακολουθήσει εδώ.
Δείτε επίσης τι έγραψαν πρόσφατα ο Παναγιώτης Βρυώνης, ο Αστέρης Μασούρας, ο Jim_hellas, o InloveWithLife, το xBlog κι ο ίδιος ο Αντώνης Τσιπρόπουλος.
Το Μαίναλο φόρεσε τα καλά του
Δεν είναι νεκροταφείο! Είναι το Δημαρχείο επί της οδού Λιοσίων!Ο Nikita τα φύτεψε στην είσοδο του πρώτου ορόφου, για να αναπληρώσει αυτά που πριονίζει!
(αναρτήθηκε από σίβυλλα)
Διπλά παράνομο το parking στην Κύπρου
Πρόσκληση στη δράση - Ένα δέντρο για τον δήμαρχο
Ποιος θα αποφασίσει για το αν θα ζήσω ή θα πεθάνω;
Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου προέκυψε ένα πικρό μειδίαμα…
Μαζεμένοι προύχοντες και προεστοί να συζητούν ,να κρίνουν και να αποφαίνονται για τη ΖΩΗ και το ΘΑΝΑΤΟ. Η παράνοια και η μεγαλομανία του ανθρώπινου ζώου…. και ο φόβος του επίσης. Με τους θρησκευάμενους «σωτήρες» να καραδοκούν σαν τα όρνεα στη σκιά.
Όχι , αδυνατώ να κατανοήσω το πώς μια χούφτα ανεγκέφαλοι μπορούν να χωρέσουν στα δικά μου μεταφυσικά μονοπάτια. Οι δρόμοι οι πιο απόκρυφοι της ψυχής μου να γίνουν παιχνίδι στα χέρια αργυραμοιβών.
Αν σαν πλάσμα, που ζει όχι μόνο πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη αλλά πάλλεται μέσα σε ένα πλατύτερο σύμπαν, έχω μια σταλιά ελευθερίας αυτή - αν μη τι άλλο - είναι το να δίνω τα δικά μου χρώματα σε κάτι που γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν μου ανήκει και πως το μπόι μου δεν φτάνει για να το δαμάσει.
Είναι εξοργιστικό και ταυτόχρονα αστείο. Μαζεύτηκαν οι «άρχοντες» για να αποφανθούν για το δικαίωμα στη ζωή και στο θάνατο…. των άλλων.
Όπως αποφάνθηκαν για παράδειγμα στην περίπτωση της Γάζας ότι η «ευθανασία» είναι επιβεβλημένη για καμιά πεντακοσαριά εξακοσαριά παιδάκια (στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα το «ευ» στην ευ-θανασία δεν κρίθηκε καν απαραίτητο).
Όχι κύριοι μου τα ‘χετε αρπάξει όλα. Την διάσταση της ύπαρξής μου δεν θα σας τη δώσω. Οι νόμοι σας είναι λίγοι και μικροί για να χωρέσουν τους μύχιους φόβους και τις δειλές ελπίδες της ψυχής μου.
"Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό"
Μια αρχή απ’ αυτές που μπορείς να επικαλεστείς με την απόλυτη σιγουριά της καθολικής αποδοχής. Κανείς δεν πρόκειται να αμφισβητήσει ότι ο άνθρωπος έχει απόλυτη ανάγκη τους ομοίους του. Ποιοι όμως είναι οι όμοιοί του και για ποιον λόγο τους έχει ανάγκη;
Και θα μου πεις «τι σ’ έπιασε πρωί πρωί κυρά μου; Ούτε καφέ δεν ήπιες καλά καλά και το ‘ριξες στις κοινωνιολογικές αναλύσεις»…και άδικο δεν θα’ χεις.
Προχθές όμως ήμουν στη συναυλία στο παρκάκι. Κοίταζα γύρω μου και αναρωτιόμουν γιατί όλα αυτά πρέπει να γίνονται εκ των υστέρων, όπως το ίδιο είχα αναρωτηθεί και σε προηγούμενες εκδηλώσεις στον ίδιο χώρο.
Και όταν λέω «όλα αυτά» εννοώ πρώτα απ’ όλα αυτό το πάρε δώσε ανάμεσα σε ανθρώπους πολύ διαφορετικούς, που με μάτια χαμογελαστά προσπαθούν να βρουν κοινούς κώδικες και να μοιραστούν συναισθήματα, σκέψεις, απόψεις. Στιγμές πάνω απ’ όλα ανθρώπινες, με μια γεύση «συνωμοτική».
Αυτό το ανακάτεμα με τους ανθρώπους στο γύρω μου, με τους φόβους, την οργή, τη χαρά, τη λύπη τους, τις ιδέες και τις διαφωνίες τους είναι ζωτικό για την ψυχή μου. Το πόσο πολύ το θυμήθηκα ξανά ετούτες τις μέρες.
Γέλασα όταν σκέφτηκα το πώς θα αντιδρούσαν οι συγχωριανοί του πατέρα μου - 50 χρόνια πριν - αν ο πρόεδρος του χωριού επιχειρούσε να «αναπλάσει» την πλατεία τους. Κι αυτό γιατί η πλατεία ήταν ο φυσικός χώρος για τις χαρές, τις λύπες, τα πανηγύρια και τις κηδείες τους. Ήταν το σημείο αναφοράς της ιδιότυπης αυτοργάνωσης της κοινωνίας τους.
Θυμάμαι σ’ ένα ντοκιμαντέρ το Νίκο Ξυλούρη που έλεγε «εγώ θέλω να τραγουδάω στις πλατείες. Να βγάλω τον κόσμο έξω και να τραγουδάμε όλοι μαζί στις πλατείες και στα πάρκα. Να κάμουμε πανηγύρια».
Δεν ξέρω ποιος μας έκλεισε μέσα. Ποιος μας έπεισε ότι ο κόσμος είναι τόσο μικρός όσο τα τετραγωνικά του σπιτιού μας και οι ίντσες της τηλεόρασής μας. Ποιος μας έπεισε ότι η χαρά είναι φτιαγμένη από νάιλον κι ότι ο θάνατος συνοδεύεται από διαφημίσεις…. Ποιος μας έπεισε πως δεν έχουμε κανένα λόγο στις αποφάσεις που αφορούν στην ζωή μας κι εμείς είπαμε ok…..
Ξέρω όμως πως έτσι η ψυχή μουδιάζει και συρρικνώνεται. Η εξυπνάδα και η συνειδητότητα στομώνουν. Η συμπόνια και η αλληλεγγύη γίνονται τυπικότητα.
Ξέρω επίσης πως η οκνηρία η εσωτερική καταλύει στον όρο «κοινωνικό ον» όχι μόνο το πρώτο του συνθετικό αλλά και το δεύτερο.
"Η νοτιά των ανθρώπων" δεν "οξειδώνει" πια. Βρήκαμε όμως «τη φλόγα που δεν τρέμει και το μαράζι δίχως αφορμή»
Επετεύχθη πιθανόν ο στόχος:
«Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να επικρατήσει, για να μην μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ».
(Χένρι Κίσσινγκερ, Σεπτέμβριος 1994, ομιλία κατά την βράβευσή του από επιχειρηματίες των ΗΠΑ, στην Ουάσιγκτον)
Τα σχολεία στη Γάζα άνοιξαν. Αν δεν είναι γενοκτονία, τι είναι;
"the martyr Eahid Qadas;" "the martyr Essam Teyeb"
(image AP)
Boycott, Divestment, Sanctions
tabula gaza
Οι συμμαθητές τους είναι δολοφονημένοι από τα ναζιστικά γουρούνια…Οι «πολιτισμένοι» της Ενωμένης Ευρώπης συνεχίζουν να στηρίζουν τη γενοκτονία του ναζιστικού Ισραήλ, με εμπάργκο… το ανεχόμαστε; Τουλάχιστον, ας το θυμόμαστε στις ευρωεκλογές…
αναρτήθηκε από σίβυλλα
Indymedia και Υπ. Παιδείας
Απ' τη μια το χρησιμοποιεί ως πηγή σε κείμενο του μαθήματος της Γλώσσας της Ε' Δημοτικού
κι απ' την άλλη καλεί τους πρυτάνεις να το "εξοστρακίσουν" από τους servers του Πολυτεχνείου.
Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά κύριοι...... Όχι δεν είναι....
Θα σας πάρουν με τις λεμονόκουπες μέχρι και το 10χρονα και θα έχουν και όλο το δίκιο με το μέρος τους.
Το πολίτευμα της Ελλάδας
Δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να την απαντήσω....
Το παρκάκι της Κύπρου έναν αιώνα πριν
Η σημερινή Ι. Δροσοπούλου ήταν τότε ένας οφιοειδής χωματόδρομος τριών μέτρων πλάτους και πολύ υπερυψωμένος από την Πατησίων. Ξεκινούσε από την Μαυροματαίων, τον διέκοπτε το ρέμα της Φωκίωνος Νέγρη και συνέχιζε κατόπιν μέχρι την Πάρνηθα – γι’ αυτό και τότε ονομαζόταν οδός Πάρνηθος.
Στη συμβολή της με τη οδό Λέσβου υπήρχε πελώρια στέρνα η οποία ανήκε στο κτήμα Σκέντερ, που περιλαμβανόταν μεταξύ των οδών Δροσοπούλου, Λέσβου, Πατησίων και Καλλιφρονά. Κτήμα γεμάτο πλατάνια, πεύκα, ελαιόδεντρα και οπωροφόρα, που προς νότο συνόρευε με το κτήμα του Μ. Καλλιφρονά με την εντυπωσιακή τριώροφη έπαυλη της οικογένειας.
Η έπαυλη του Καλλιφρονά που ήταν χωμένη μέσα στα πεύκα, τα γιασεμιά και τις τσιντόνιες, διατηρήθηκε μέχρι και τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο από την γυναίκα του η οποία μάλιστα φιλοξενούσε εκεί την αδερφή της Μαρία, μητέρα του ποιητή μας Γ. Σεφέρη.
Μετά τον πόλεμο οι κληρονόμοι πούλησαν το κτήμα Καλλιφρονά όπου και χτίστηκαν πολυκατοικίες.
Εξαίρεση αποτέλεσε το κομμάτι Κύπρου και Πατησίων όπου σήμερα βρίσκεται το παρκάκι του Δήμου Αθηναίων...»
(πηγή: «Η συνοικία Αγίας Ζώνης της Αθήνας κάποτε», Αν. Μοσχωνάς)
Αν μη τι άλλο για να ξέρουμε από πού κρατούσε η σκούφια των πεύκων που έκοψε ο ακατανόμαστος……
Αντιγόνη
Χρυσός κι ατσάλι η ψυχή
αγκαλιάζει τη θέληση.
Και τότε βγαίνει ο μέγας άρχοντας
- από ώρα τον καρτερούσαν οι παλιάτσοι
στα παγωμένα στασίδια του θεάτρου.
Η φωνή του διαπεραστική αγριεύει τον αγέρα.
Αδιάφορα αυτός μιλάει για δίκιο,
βρίσκει τους δίκιους και τους παινεύει
βρίσκει τους άδικους και μαζί την τιμωρία τους.
Μυρίζει τα κουφάρια τους
που σα σκιές δέρνονται στον Άδη.
"Εγώ είμαι πάνω απ' όλους", φωνάζει
"η ζωή σκύβει μπροστά μου το κεφάλι
ο θάνατος στα χέρια μου παιχνίδι.
Κι αν η ψυχή φωνάζει
ο νόμος ας μείνει ο δυνατός"
Οι άλλοι γύρω του ακούαν.
Σιωπή! Αυτός είναι ο άρχοντας,
ο πρώτος στην πολιτεία ετούτη
κανείς λοιπόν ας μην αντιμιλήσει.
Μα μια κραυγή ακούγεται
σα πληγωμένου ζώου
με την πληγή καυτή και χολιασμένη.
"Άμυαλε! Άμυαλε, άδικος γίνεσαι
μες στη δικιά σου δικαιοσύνη.
Ο Άνθρωπος είναι μικρός
μα έχει μεγάλο Χρέος.
Ποιος είσαι εσύ του λόγου σου
να κρίνεις τον προδότη;
Κι αν πέσει η τιμωρία σου σαν κεραυνός
επάνω στην ματιά μου
ο Αγώνας μου τον φόβο τονε διώχνει.
ΟΧΙ! Δε σε φοβάμαι άρχοντα.
Τις απειλές λοιπόν σταμάτα".
Τα λόγια τούτα ξάφνιασαν.
Οι παλιάτσοι στα στασίδια τους
ένιωθαν ανακούφιση πίσω απ' το μασκάρεμά τους.
Ανακαθίσαν στα μεριά τους περιμένοντας...
Εισαγγελέας εδώ...εισαγγελέας εκεί....
Όχι, όχι, οι ερωτήσεις μου δεν είναι καθόλου ρητορικές, είναι κυριολεκτικές.
Θες το μαλλί που παραξάνθυνε, θες τα πολλά τα χημικά στην ατμόσφαιρα, την έχασα τη μπάλα.
Χθες βράδυ εισαγγελέας απαγορεύει σε αγρότες - Έλληνες πολίτες δηλαδή - να επιβιβαστούν με τα οχήματά τους στα πλοία για Αθήνα επειδή λέει είναι πετρελαιοκίνητα (άσχετο, οι μπουλντόζες του Κακλαμάνη στη διαδρομή Γουδί - Πατήσια αέρα κοπανιστό καίγανε).
Εδώ λοιπόν ο καλός κύριος εισαγγελέας προστατεύει εμένα, τον Αθηναίο, από τους κακούς Κρητικούς που θέλουν σων και καλά να μου μολύνουν τον πεντακάθαρο κατά τ' άλλα αέρα μου....
Για το δικαίωμα του Έλληνα πολίτη να μετακινείται ελεύθερα μέσα στην ίδια του τη χώρα χωρίς να είναι αναγκασμένος να δώσει λογαριασμό σε κανέναν ούτε κουβέντα
Μια βδομάδα πριν και την ώρα που οι μπουλντόζες του ακατονόμαστου ξερίζωναν τα δέντρα, όταν υπάλληλος του Δασαρχείου απαιτούσε από τον εισαγγελέα να κινήσει την διαδικασία του αυτόφωρου πήρε την εξής σουρεαλιστική απάντηση: "από εδώ εσείς από εκεί εμείς κι από πάνω βρέχει ελέφαντες" - και το μόνο που κίνησε βέβαια ήταν τα ΜΑΤ.
Εδώ τι έκανε ο καλός κύριος εισαγγελέας; Με προστάτεψε από τους ελέφαντες (;;;;). Για τον αέρα μου όμως χέστηκε, όπως χέστηκε και για την συνταγματική παραβίαση που εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια του.
Γι΄αυτό η χαζή ξαναρωτάω τι σημαίνει εισαγγελική αρχή και τι προστατεύει;
Κι εμένα απ' αυτήν ποιος θα με προστατέψει;
Κακλαμάν Πασάς
Είναι τα στρουμφάκια "μεροκαματιάριδες';
Την εικόνα που εμφανίστηκε μπροστά μου την προηγούμενη Δευτέρα το μεσημέρι, όταν παντελώς ανυποψίαστη επέστρεφα σπίτι μου.
Τους τελευταίους τους καιρούς όμως – με πρωταγωνιστή εσένα - είναι που δεν μπορείς να την αποφύγεις προκειμένου να υπερασπιστείς τα αυτονόητα.