Το πάσχα είναι μια ωραία εποχή.
Μου αρέσει πολύ γιατί πηγαίνουμε στο χωριό κι από ότι λέει κι η μαμά θαύματα συμβαίνουν συνέχεια. Ακόμα και πριν καν μπούμε στο αυτοκίνητο για να φύγουμε.
- "Θα είναι θαύμα αν χωρέσουν όλα αυτά στο πορτ μπαγκαζ!" και πάντα χωράνε
Από θαύμα δεν γίναμε κουβάρι με τον λεβέντη που θεωρεί τον εαυτό του τέτοια οδηγάρα που μπορεί να κάνει σφίνες ακόμα κι εκεί που δεν χωράει (αυτό το θαύμα συνοδεύτηκε και με ένα σωρό καντήλια που κατέβασε η μαμά - σε απόλυτη αρμονία με το κλίμα των ημερών - και κάτι άσεμνες χειρονομίες πρέπει να ομολογήσω)
Θαύμα μάλλον έγινε, επίσης, και τόσο ο επιτάφιος όσο και η ανάσταση ήταν πιο "ουάουου" από όσες έχω δει. Τι βεγγαλικά, τι στολισμοί, τι μεγαλεία... πολύ μου άρεσαν.
Η μαμά μου, δεν κατάλαβα μόνο, γιατί συνεχώς στραβομουτσούνιαζε κι όλο κάτι έλεγε για κάποια κρίση - εγώ πάντως, το ορκίζομαι ότι δεν έκανα τίποτα για να την τσαντίσω και να της προκαλέσω καμιά κρίση - κι όλο αναρωτιόταν για το που βρεθηκαν τόσα λεφτά.
Της εξήγησα και 'γώ τότε αυτό που άκουσα στην τηλεόραση. Ότι δηλαδή είναι ένας καλός κύριος - Καλλικράτη νομίζω τον λένε - που είναι τόσο καλός και που έχει λεφτά και που τα δίνει στην αρχή στον παπά για να αγοράσει τον αναπτήρα με το άγιο φως και μετά στον δήμαρχο για να φτιάξει υπερπαραγωγή.
Αφού λοιπόν ακούσαμε το "Χριστός Ανέστη" η μαμά μου - ακόμα στραβομουτσουνιασμένη, γιατί άραγε, αφού εγώ της εξήγησα - είπε να φύγουμε και να γυρίσουμε σπίτι. Αυτό αποδείχθηκε πραγματικά δύσκολο, καθώς μαζί με μας το ίδιο έκαναν κι όλοι σχεδόν που ήταν στην εκκλησία. Καβάλησαν λοιπόν τα αυτοκίνητά τους κι έγινε το έλα να δεις. Τόσα τζιπ μαζεμένα δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου.
Την άλλη μέρα το πρωί ο γείτονας μας ξεκούφανε με τη μουσική του. Σε λίγο άρχισε να έρχεται και μια τσίκνα και που όταν ρώτησα, πάλι τη μαμά μου, μου είπε πως ήταν το αρνάκι που έπαιζα προχθές. Μου ήρθε να βάλω τα κλάματα αλλά κρατήθηκα γιατί εγώ τώρα έχω μεγαλώσει.
Έτσι πέρασα εγώ φέτος το πάσχα. Ήταν πολύ ωραία. Ελπίζω έτσι να το ξαναπεράσω και του χρόνου.
ήτανε
