"Κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε στις μητροπόλεις του χάους!..."

Είναι εδώ και καιρό που μέσα στο μυαλό μου μένει να αιωρείται ετούτη η φωτογραφία.

Την μια έσκασε σαν κρότος πιστολιού.

Την άλλη αναδύθηκε τυλιγμένη στη σιωπή μιας πνιγμένης ανάσας.

Τόσο ταυτόσημη. Τόσο εύγλωττη γι' αυτά που κλείδωσαν στον ουρανίσκο και δεν λεν ωσάν ήχος να ξεμυτίσουν.

Με το βλέμα αυτό το όλο χλεύβη προς τον θάνατο. Που δεν κραυγάζει παρά την τρίσβαθη κι ατέρμονη λαχτάρα για τη Ζωή όπως θα έπρεπε να αξιώνεται.  Βλέμα που πια κρεμάστηκε στο πρεβάζι του παραθυριού μας. Σα νεύμα, σα προτροπή και σα Παράκληση: όλα να τα πιάσουμε ξανά από την αρχή....όχι στου νου τον αργαλειό. Μόνο στο κοφτερό το "τώρα".

(φωτό: o Fortino Samano, υπολοχαγός του Emiliano Zapata, στις τελευταίες του στιγμές μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα (1917). Φωτογράφος:  Agustin Victor Casasola)

"...θέλει νεκροί χιλιάδες να 'ναι στους τροχούς

θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους..." (Οδ. Ελύτης)

"Κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε στις μητροπόλεις του χάους!..." (Σ. Μετοικίδης)

υπό καθεστώς πολιορκίας

Δε λέω μεγαλεία σήμερα το πρωί!

Ήμουν από τους τυχερούς που κατάφερα και μπήκα στο γραφείο - οι υπόλοιποι ζορίστηκαν κομματάκι.
 Έλα μου ντε όμως που υπήρχε ανάγκη να ξαναβγώ.  Κι όχι απλά να βγω, αλλά και να διασχίσω και την πλατεία. Και η πλατεία, και μια ακτίνα τεράστια γύρω από αυτήν, "τελούσε υπό καθεστώς προστασίας". 

Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου δε θέλω άλλη προστασία. Άσε με να πάω στη δουλειά μου, όσο ακόμα την έχω.  Άσε με γιατί προστασία με το στανιό είναι νταβατζιλίκι κι αν εσύ θες να παίξεις τον νταβατζή τότε για μένα μοιραία μένει ο ρόλος της πουτάνας.  Βρε άσε με σου λεω...

"Εισαγγελική διαταγή". 
Μου 'ρθε να βάλω κάτι γέλια. Να κυληστώ στα πατώματα από τον ακατάσχετο γέλωτα.  
Διαταγή από τον ποιον; Από εισαγγελέα;  Να δεις τι δουλειά κάνει αυτός... κάπου το 'χω ακούσει,  αλλά κωλύομαι ετούτη τη στιγμή να θυμηθώ.  Το σίγουρο πάντως είναι πως σαν κομήτης πάντα εμφανίζεται κάθε που πρέπει να "μπει γύψος" και να "εγχειριστεί ο ασθενής".  Για όλα τα υπόλοιπα μην τον είδατε μην τον απαντήσατε.

Για άλλη μια φορά έγινε επίδειξη προκλητικής δύναμης και φασιστικής επιβολής - πράγματα συνηθισμένα πια σε όποιον κινείται στο κέντρο της πόλης - στον χώρο που κάποιοι εσκεμμένα τον θέλουν να τον συντηρούν ως αρένα αντιπαρέθεσης.

Πάντως ένα πράμα - όχι δύο - είναι σίγουρα.  Το ένα είναι ότι έχουμε χούντα με κάθε τρόπο και μέθοδο προστατευόμενη και το δεύτερο ότι όσοι νταβατζίδες κι αν βγουν στο δρόμο όχι εγώ πουτάνα ΔΕΝ γίνομαι.

Ανέτρεξα το λοιπόν κι εγώ στον τιμοκατάλογο (ΦΕΚ 888/Β/21.3.2012) κι αρχίζω από σήμερα κιόλας τις οικονομίες.... 

αλλοίμονο...

Νύχτα.
Συνήθως νύχτα.  Κάπου αρχές του '70.
Το ταξίδι μακρύ.  Πάνω από 5 με 6 ώρες.
Στο πίσω κάθισμα ενός Lada.  Κουλουριασμένη.  Αγκαλιά με μια καρώ κουβέρτα, να παλεύω την παγωνιά και την ναυτία. Κι ο Κωλοσούρτης να μοιάζει ατελείωτος.
Χρονών πέντε, έξι ίσως και λιγότερο.  Στο καθισμα το μπροστά ο πατέρας μου.
Μ' ένα καρέλια στο ένα χέρι και το τιμόνι στο άλλο - να δείχνει τόσο παράταιρα στα αργασμένα χέρια.
Και το τσαντάκι το γεμάτο με κασέτες.  Ακόμα το φυλάω. Σα θησαυρό. Ίδιο κι απαράλλαχτο.

Βγάζω απόψε την ίδια κασέτα από 'κείνο το τσαντί.
 Ίδια γεύση από νύχτα, κρύο, δρόμο και στροφιλίκι.

Και μια υποψία φόβου.  Πως πια οι αποχαιρετισμοί γίναν ευθείες...

"Αλλοίμονο σ' αυτούς..."

"μόνο η σιωπή είναι ντροπή" (ξανά)

"Πατέρα, ναι, με φυλακίσανε

μη φοβηθείς το έγκλημά μου να το πεις

το έγκλημα τους αδικημένους όλους ν' αγαπώ

Μόνη ντροπή είν' η σιωπή

Κι άσε με τώρα να σου πω τι απέναντί μας είναι

μια τέχνη που στους αιώνες μέσα έζησε

Πέρνα τα χρόνια και θα δεις

'κείνο που όλη την Ιστορία μαύρισε

Ο "νόμος" απέναντί μας είναι

με δύναμη κι απέραντη εξουσία

ο "νόμος" είν' απέναντι

Η αστυνομία ξέρει πάντα πως κάποιον να τον κάνει

ένοχο ή αθώο

Η αστυνομία είναι απέναντι

κι εκείνα τα αναίσχυντα τα ψεύδη που πάντα λένε οι άνθρώποι

με το χρυσάφι μόνη ανταμοιβή

κι είν' το χρυσάφι απέναντι

Μας κυνηγά το μίσος για τη ράτσα

και το απλό... ότι είμαστε φτωχοί

Πατέρα μου αγαπημένε, φυλακισμένος είμαι 

μα μη ντραπείς στιγμή το έγκλημά μου να το πεις

αγάπης κι αδερφοσύνης έγκλημα

και ναι μόνη ντροπή να ξέρεις είναι η σιωπή

Παρέα μου έχω την αγάπη μου, την αθωότητά μου

εργάτες και φτωχούς

Για όλα αυτά είμαι ασφαλής και δυνατός

κι είν' η ελπίδα πια δικιά μου

Δεν χρειάζεται λεφτά η ανταρσία, η επανάσταση

αντί γι' αυτά

τη φαντασία και την απαντοχή, το φως και την αγάπη θέλουν

και τη φροντίδα για ότι ανασαίνει

Ποτέ κλοπή και σκοτωμός

μόνο κομμάτι της ζωής και της ελπίδας να 'σαι

Κι είναι το ξύπνημα που από άνθρωπο σε άνθρωπο πηγαίνει

και από καρδιά σ' άλλη καρδιά

Και ναι σαν τ' άστρα πια κοιτάζω ξέρω

πως της Ζωής παιδιά εγίναμε

Ο θάνατος είναι μικρός

(στίχοι: Joan Baez)

ΥΓ: γιατί δεν μπορώ να είμαι σήμερα εκεί που θα ήθελα

γιατί μαμά;

ούτε αυτοκτονία, ούτε δολοφονία...

όχι δεν ήταν αυτοκτονία
δεν ήταν όμως ούτε και δολοφονία
 - η λέξη αυτή δύναται να εμπεριέχει λογής λογής ελαφρυντικά

εκτέλεση ήταν.
άλλωστε με πιστόλι στον κρόταφο δεν αποτελειώνουν πάντα οι εκτελεστές τα θύματά τους;

η σοδειά μου

Α! όλα κι όλα αχάριστη δεν είμαι.  Κάνω τον απολογισμό μου - ναι ξέρω ότι στους καιρούς μας ακούγεται κάπως αυτή η λέξη - εν προκειμένω όμως είναι για καλό.  Ο χειμώνας που έφυγε - και κόντρα στο γύρω - αποδείχθηκε παραγωγικός, για το μπαλκόνι μου τουλάχιστον.

Η ντοματιά που ξέμεινε από το καλοκαίρι και μετατράπηκε σε εσωτερικού χώρου δεν μας άφησε στιγμή χωρίς φρέσκιες ντομάτες (ξέρεις τι είναι να κάνεις σαλάτα στο καταχείμωνο, να πετάγεσαι ως το διπλανό δωμάτιο και να γυρίζεις με φρεσκοκομμένες ντομάτες ανα χείρας;)

Και δεν γίνεται να μην παραδεχτώ ότι την ίδια προκοπή επέδειξαν και τα μανιτάρια.  Φέτος δεν αγόρασα ούτε μια φορά.  Πεταγόμουν ως τη βεράντα και ένιωθα σαν την κοκκινοσκουφίτσα στο δάσος που γέμιζε το καλαθάκι της.

Βεβαίως ήταν και οι προμήθειες για τις οποίες προνόησε το προηγούμενο καλοκαίρι.  Όπως ο τοματοπελτές και οι κολοκύθες.  Οι κολοκύθες ειδικά... τύφλα να ' χει αυτή της Σταχτοπούτας, τιμούνται σε ότι μαγειρικό και ζαχαροπλαστικό παρασκεύασμα μπορέσαμε να σκαρφιστούμε.

Και ήταν βέβαια ο χειμώνας που έκανε με το ξεμύτισμα της άνοιξης να μου χαμογελάσουν

τα μαρούλια

τα κρεμμυδάκια

 

τα βερύκοκα στην ελάχιστη βερυκοκιά μου 

η κολοκυθιά που σαν έπαψε να είναι κι αυτή εσωτερικού χώρου μεγάλωσε απότομα κι άρχισε να δένει κολοκύθια

Και βέβαια είναι και η αναμονή και η φροντίδα γι' αυτά που θα θρασέψουν με το καλοκαίρι.

Δεν έχω - κι ούτε θα ήθελα να έχω - την παραμικρή ιδέα σε τι μεταφράζεται η αξία της ιδιότυπης "σοδειάς" μου. Ξέρω όμως πως κάθε πρωί πριν καλά καλά ανοίξω το μάτι μου πετάγομαι στο μπαλκόνι με μια τέτοια χαρά και λαχτάρα και νιώθω να φουσκώνω μέσα μου σαν τους χυμούς που κυλούν στα νιούτσικα βλαστάρια.  

Και για λίγες στιγμές νιώθω μια αλλόκοτη πληρότητα.